Bonarda

Najstarszą odmianą jest Bonarda z Piemontu. To aromatyczna odmiana, której obecnie grozi wyginięcie, ale kiedyś Barbera rywalizowała z Nebbiolo w winnicach zachodniego Piemontu. Mimo iż jest to szczep zdolny wytworzyć charakterystyczne, dobrej jakości wino rzadko było wysadzane po ataku mszyc w 1880 r. Wynikało to z ekonomicznego podejścia winiarzy przy przywracaniu swoich winnic, gdyż Bonarda Piemontu jest winoroślą dającą niewielkie plony a co za tym idzie niewielkie korzyści. Pozostałe dwie winorośle Bonarda są również z północnych Włoch, i oba są obecnie stosowane na nizinie Padańskiej, gdzie głównie znana jest jako Croatina – nazwa ta odnosi się do początków w Chorwacji. W południowej Lombardii używana jest nazwa Bonarda, gdzie od nazwy tej zaczęto oznakowywać nowe odmiany szczepu np. Oltrepo Pavese Bonarda jak również wina musujące w wersji Frizzante, wykonane z Croatina. Croatina jest znana również nieco dalej w dolinie na nizinie Padańskiej, w Colli Piacentini na wzgórzach zachodniej Emilia-Romania. Uva Rara jest trzecim włoskim winogronem „Bonarda”, znana również jako Bonarda Novarese. (od Novara, Piemonckiego miasta położonego na południe od jeziora Maggiore.) Tak jak Croatina, Uva Rara jest używana do wina Oltrepo Pavese, ale znane jest ono pod nazwą Rara UVA. Jak sugeruje jego nazwa, Uva Rara była niegdyś rzadką winoroślą na nizinie Padańskiej a obecnie jest jednym z najważniejszych odmian czerwonych winorośli w całej Prowincji Pawia. Większość winogron Bonarda uprawianych na świecie sadzone są w Argentynie, a nie we Włoszech. Tutaj winogrona Bonarda wykorzystywane są zarówno w mieszankach jak i w winach odmianowych. Argentyńska wersja Bonarda jest również znana jako Charbono, która została zmieszana z różnych odmian.